Het stemmetje in mijn achterhoofd

KIM STEENHUIS – DÉ BODY POSITIVITY COACH

Het is november 2022 en ik hang met mijn vinger boven de enter knop. Als ik deze knop indruk wordt mijn ​inschrijving bij de ICM coachingsopleiding definitief en ga ik in januari 2023 weer naar school. Een ​paniekaanval vliegt mij naar de keel. Ik zweet en voel mijn hart ongecontroleerd op hol slaan. Ik haal mijn ​vinger weg, sta op en begin keihard te huilen. Maar waarom? Het stemmetje in mijn achterhoofd duikt op en ​begint gemene opmerkingen te maken. “Dat kan jij toch helemaal niet! Je bent niet slim genoeg! Zou je dat ​nou wel doen? Straks val je door de mand en sta je voor schut. Doet nou maar normaal, dan doe je al gek ​genoeg!”

Als ik dit stemmetje uit zou moeten tekenen dan ziet deze er als volgt uit: Een kleine kalende man ​van eind 50, met een grote donkere bril, priemende kraaloogjes en een sarcastische trek rond zijn mond. Hij ​draagt een beige broek, een oude stoffige kabeltrui en van die type schoenen waar docenten vroeger mee ​door school sloften. Het is een betweter die mij altijd braaf en stil probeert te houden en opduikt wanneer ​ik iets doe waar hij het niet mee eens is. Hij zorgt er elke keer weer voor dat ik mij als een klein kind voel ​wanneer hij zwaait met zijn belerende vingertje naar mij. Foei!

Ik weet inmiddels dat dit mijn eigen ego is ​die mij wil beschermen tegen al het kwaad van buiten af, maar ook dat deze daar behoorlijk in doorslaat. Ik ​speel hier niet met een lucifer in een hooiberg en sta ook niet op het punt om met elastieken koord van een ​brug te springen. Ik wil mij enkel inschrijven voor een opleiding en mijzelf ontwikkelen. Omdat ik vastloop ​app ik een vriendin die aan het werk is. Zij staat mij via de app bij en sleurt mij door het proces heen. Ik ben ​zelf de hoofdpersoon in mijn leven en ik kan doen wat ik wil!

Ik neem weer plaats aan tafel waar mijn laptop ​nog steeds op hetzelfde scherm open staat. Na een diepe zucht druk ik met al mijn kracht op enter. Bam! ​Tranen vloeien weer, maar deze keer van trots. Ik heb het gedaan! De bevestigingsmailtjes komen binnen ​en ik ontspan weer een beetje. Maar toch knaagt er nog iets aan mij, want zitten mensen straks wel op mij ​te wachten?

Nog geen 3 minuten later appt een andere collega. Ze zit al even niet lekker in haar vel en we ​hebben pas geleden een privé gesprekje gevoerd waarin ik het een en ander voor haar kon relativeren. Zij ​had dit inzicht net met haar coach besproken en appte mij om te vertellen dat haar coach blij was met mijn ​input. “Is ze ook coach?” had de dame aan mijn collega gevraagd. “Nee nog niet, maar dat wil ze wel ​worden!”, antwoordde mijn collega. “Nou”, zei de coach, “dan gaat dat helemaal goed komen!”

Ik sluit mijn ​ogen en weet dat ik de juiste beslissing gemaakt heb. Ik leg mijn telefoon weg en zet de radio aan met het ​volume op 20. Ik hos en dans in mijn eentje door de woonkamer en zing luidkeels mee met de muziek. Ik ​denk aan mijn ego en steek mijn tong denkbeeldig naar hem uit.

Lekker puh! Ik heb het toch gedaan!! Tegenwoordig vraag ik veel gemakkelijker om hulp wanneer mijn ego ​de kop op steekt. Om mij heen verzamel ik mensen die in mij geloven en bij wie ik mijzelf mag zijn. Door ​mijn opleiding heb ik weer nieuwe mensen leren kennen en om de beurt kloppen we even bij elkaar aan als ​dat nodig is. Ik zou mij geen beter vangnet kunnen wensen en gun dit iedereen. Liefs, Kim