Het is november 2022 en ik hang met mijn vinger boven de enter knop. Als ik deze knop indruk wordt mijn inschrijving bij de ICM coachingsopleiding definitief en ga ik in januari 2023 weer naar school. Een paniekaanval vliegt mij naar de keel. Ik zweet en voel mijn hart ongecontroleerd op hol slaan. Ik haal mijn vinger weg, sta op en begin keihard te huilen. Maar waarom? Het stemmetje in mijn achterhoofd duikt op en begint gemene opmerkingen te maken. “Dat kan jij toch helemaal niet! Je bent niet slim genoeg! Zou je dat nou wel doen? Straks val je door de mand en sta je voor schut. Doet nou maar normaal, dan doe je al gek genoeg!”
Als ik dit stemmetje uit zou moeten tekenen dan ziet deze er als volgt uit: Een kleine kalende man van eind 50, met een grote donkere bril, priemende kraaloogjes en een sarcastische trek rond zijn mond. Hij draagt een beige broek, een oude stoffige kabeltrui en van die type schoenen waar docenten vroeger mee door school sloften. Het is een betweter die mij altijd braaf en stil probeert te houden en opduikt wanneer ik iets doe waar hij het niet mee eens is. Hij zorgt er elke keer weer voor dat ik mij als een klein kind voel wanneer hij zwaait met zijn belerende vingertje naar mij. Foei!Ik weet inmiddels dat dit mijn eigen ego is die mij wil beschermen tegen al het kwaad van buiten af, maar ook dat deze daar behoorlijk in doorslaat. Ik speel hier niet met een lucifer in een hooiberg en sta ook niet op het punt om met elastieken koord van een brug te springen. Ik wil mij enkel inschrijven voor een opleiding en mijzelf ontwikkelen. Omdat ik vastloop app ik een vriendin die aan het werk is. Zij staat mij via de app bij en sleurt mij door het proces heen. Ik ben zelf de hoofdpersoon in mijn leven en ik kan doen wat ik wil!Ik neem weer plaats aan tafel waar mijn laptop nog steeds op hetzelfde scherm open staat. Na een diepe zucht druk ik met al mijn kracht op enter. Bam! Tranen vloeien weer, maar deze keer van trots. Ik heb het gedaan! De bevestigingsmailtjes komen binnen en ik ontspan weer een beetje. Maar toch knaagt er nog iets aan mij, want zitten mensen straks wel op mij te wachten?Nog geen 3 minuten later appt een andere collega. Ze zit al even niet lekker in haar vel en we hebben pas geleden een privé gesprekje gevoerd waarin ik het een en ander voor haar kon relativeren. Zij had dit inzicht net met haar coach besproken en appte mij om te vertellen dat haar coach blij was met mijn input. “Is ze ook coach?” had de dame aan mijn collega gevraagd. “Nee nog niet, maar dat wil ze wel worden!”, antwoordde mijn collega. “Nou”, zei de coach, “dan gaat dat helemaal goed komen!”Ik sluit mijn ogen en weet dat ik de juiste beslissing gemaakt heb. Ik leg mijn telefoon weg en zet de radio aan met het volume op 20. Ik hos en dans in mijn eentje door de woonkamer en zing luidkeels mee met de muziek. Ik denk aan mijn ego en steek mijn tong denkbeeldig naar hem uit.Lekker puh! Ik heb het toch gedaan!! Tegenwoordig vraag ik veel gemakkelijker om hulp wanneer mijn ego de kop op steekt. Om mij heen verzamel ik mensen die in mij geloven en bij wie ik mijzelf mag zijn. Door mijn opleiding heb ik weer nieuwe mensen leren kennen en om de beurt kloppen we even bij elkaar aan als dat nodig is. Ik zou mij geen beter vangnet kunnen wensen en gun dit iedereen. Liefs, Kim
